Lulu Wang’s Nederland: #2 O, Nederland…

Voor mij was het Nederlandse klimaat extra aantrekkelijk omdat ik last had van vitiligo. Te felle zon verergerde mijn huidaandoening. Na dat internationale telefoongesprek stond mijn besluit vast. Ik zou eerst solliciteren naar een vacature aan een vertalersschool in Maastricht en dan mijn baan aan de Universiteit van Peking opzeggen. Via via had ik namelijk gehoord dat die Maastrichtse hogeschool om een docent Chinees, een native speaker verlegen zat. Zowel moeder in Amsterdam als vader thuis in Beijing juichte mijn voornemen toe. Al repten ze er met geen woord over, ik wist dat ze nog een reden hadden om mij naar Nederland te zien uitwijken.

Ik hoefde nooit mijn fietsband zelf te plakken, mijn gekookte drinkwater zelf bij de centrale ketel een kilometer verderop te halen of barbaars vroeg op te staan om een zitplaats in de bibliotheek te bemachtigen. Ik hoefde maar lief te lachen of de mannelijke studenten renden al voor mij. Op een drafje zelfs. Volgens hen zag ik er niet verkeerd uit. Een ‘populariteitsbloem’ van onze campus noemden ze mij. Maar zodra ze mijn ellebogen ontwaarden met pigmentvlekjes erop, hadden ze gegeten en gedronken.

Ik was vijfentwintig jaar, rijp voor het huwelijk, maar geen van de lange file van mijn aanbidders durfde met mij de huwelijksboot in te stappen. Bang om straks een gevlekt of gestreept kind met mij te krijgen. Vandaar dat mijn ouders stiekem hoopten dat ik misschien in Nederland een gekke Henkie tegen zou komen, die oogluikend mijn bonte huid toe zou staan en samen met mij twee halfbloedjes met een effen huid zou maken. Je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt. Vooral in den vreemde.