Nancy Schoenmakers vertelt

Op de 193e Fotografenavond in Café Kalkhoven was Nancy Schoenmakers te gast. Nancy Schoenmakers is een modefotograaf die foto’s maakt over de hele wereld. Daarnaast is ze – vrij recent - ‘docuvlogger’. Op een trip naar Bolivia maakte ze haar eerste vlogs en daar wil ze graag mee doorgaan.

Aloys: We kennen elkaar sinds 2010, we wonen in dezelfde buurt in Amsterdam. Ik was toen bezig met een fototentoonstelling in New York, ‘The Wonder of Woman’. Uiteindelijk werd die in 2012 gerealiseerd op het Photoville Festival.

Laten we beginnen met je jeugd. Wat voor meisje was je?

Nancy Schoenmakers: “Ik ben geboren in 1981, in Tilburg. Ik heb een drie jaar jongere broer. Alhoewel mijn ouders niet veel met kunst van doen hadden, was ik heel creatief. Ik schilderde, verzamelde plaatjes van bijvoorbeeld lantaarnpalen of bankstellen. Ik had een eigen wereld. Ik maakte zelf dingen, bijvoorbeeld een barbiehuis, met meubilair erin. Ik timmerde dat op een Hobbyclub. Ik was altijd aan het knutselen, schilderen, tekenen en timmeren."

Aloys: "Had je toen al iets met mode? Niet echt. Ik keek wel al naar een ‘Modewijzer’, maar verder ging het niet. Alhoewel, ik herinner me dat mijn moeder wel eens zei dat ik modeontwerpster wilde worden. Ik was vooral met beeld bezig en op gegeven moment ben ik toneel gaan spelen. Daar kwam wat later de muziek bij. Ik heb in een hoop bandjes gespeeld: gezongen, gedrumd, gitaar gespeeld, zelf liedjes geschreven en gemaakt. Ik was toen 15 en was een echt skatemeisje met lange roze haren."

Muziek

Ze hield (en nog steeds) van muziek, ging naar muziek concerten en vond stagediven fantastisch. “Toen we met het gezin met vakantie gingen, naar de Canarische eilanden, kreeg ik van mijn ouders mijn eerste cameraatje. Ik zat op de MAVO en ik wilde daarna naar de Toneelschool. Een vriendin van mij ging SPW doen, Sociaal Pedagogisch Werk. Dat was niet echt mijn ding. Ik voelde me meer thuis bij de anarchistische mensen van de opleiding SCW Sociaal-Cultureel Werk. Ik koos inderdaad die opleiding en heb vervolgens een stage in een jongerencentrum gedaan. Ik organiseerde bijvoorbeeld muziekworkshops voor Marokkaanse meiden.”

"Ik merkte al snel dat ik toch iets in de muziek wilde gaan doen en wilde graag naar de Tilburgse Rockacademie. Ik mocht toelating komen doen. Ondertussen speelde ik met mijn band op het Festival Mundial. We speelden voor het optreden van de zangeres Anouk en we hadden op een talentenjacht een bandstage met de band Kane gewonnen, die toen net opkwam. Ik kreeg echter knobbeltjes op mijn stembanden, ik zong altijd al wat hees. Die knobbeltjes zijn in het ziekenhuis verwijderd. Toen de Rockacademie niet realiseerbaar was, kwam een vooropleiding van de Kunstacademie Tilburg op mijn pad. Ik had toen een vriendje waarvan de ouders docent waren, zijn moeder gaf Frans en zijn vader gaf beeldende kunst. Hij was daarnaast ook beeldend kunstenaar. Hij tipte me voor de docentenopleiding van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Daar ben ik inderdaad naar toegegaan en heb deze afgerond binnen 4 jaar. Ik kwam erachter dat ik me meer wilde verdiepen in mode/reclame fotografie en kon toen instromen in het 3e jaar van de Koninklijke Academie Beeldende Kunst in Den Haag. En ben in 2008 afgestudeerd."

Op uitwisseling

Aloys: Hoe was de HKU? “Dat was te gek. Geweldig. De docenten waren geen typische leraren, het waren meer coaches. Ze behandelden ons als kunstenaars in wording. Toen in die tijd was de academie nog heel anders, iedereen rookte in de school en lokalen en de honden liepen overal los rond. De school was tot tien uur ’s avonds open. Tegen die tijd werd er wodka geschonken en ook nog wat geschilderd. Het eerste jaar van de HKU was ik nog zoekende, ik probeerde alles uit, ik kreeg interesse in fotografie. Ik nam extra vakken ‘Documentaire fotografie’ van Corinne Noordenbos, dat was best pittig. Ik was 21 toen."

Toen kwam ze een in Zweden opgegroeid meisje van Indiase oorsprong tegen die haar vertelde over uitwisseling. Zij was student aan de Academie van Brisbane (QCA), Australië, en vertelde er enthousiast over. “Waarom ga je niet op uitwisseling naar mijn school?” Ze ging en het bleek geweldig te zijn. “Ik heb er mensen ontmoet van over de hele wereld, uit India, New York, Taiwan. Ik ging daar fotografie doen, heb veel geëxperimenteerd met emulsies, ging mijn eigen lenzen bouwen. De docenten waren te gek. Ik had onder andere een oudere man die alles nog analoog deed. Ik zat veel in de kleurendoka, ik woonde bijna in de doka. Het was spannend, wat voor beeld zou er uit komen? Iedere keer weer een verrassing, een wonder. Ik leerde ook veel, hoe het ‘doordrukken’ werkt, ik leerde soorten papier kennen, bariet bijvoorbeeld. Ik heb nog een kleine expositie gehouden van foto’s die ik gemaakt had met een klein cameraatje. Een soort onderzoek. Ik heb er een half jaar doorgebracht, in Brisbane. Ik woonde op de campus. Het was altijd lekker weer, tropisch. Je keek uit op de palmbomen.”

Modefotografie

Als ze jongeren een advies zou willen meegeven is het dit: “Ga, als het maar even kan, naar het buitenland. Het is zo’n verrijking.” Ze vond het jammer dat ze weer weg moest. “Ik was heel verdrietig, wilde daar wel blijven.” Nog een maandje heeft ze gereisd, de oostkust van het continent verkend. En toen was ze weer terug. Ze wilde niet naar Tilburg en kwam uiteindelijk in Den Haag terecht om vandaar iedere dag met de trein naar de HKU in Utrecht te gaan om haar opleiding af te maken. Naast fotografie koos ze als bijvak schilderen. Ze studeerde af als fotografe. Het zat ook een beetje in de familie, niet zo zeer fotografie, maar wel filmen. “Mijn vader maakte films en mijn broer ook. Maar ik vond het ingewikkeld, dat filmen, omdat je met zo veel meer aspecten rekening moet houden, het stond nog wat te ver me af.”

Na mijn afstuderen aan de HKU was ze nog niet klaar met studeren. Ze ging naar de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag. Het is 2006. “Veel goede modefotografen in Nederland hebben die Academie gedaan. Ik kwam terecht bij de afdeling ‘Wervende Fotografie’, dat ging over modereclame.” Ze mocht in het derde jaar beginnen, maar moest nog wel tentamen doen in een aantal vakken van het tweede jaar. “Ik heb geleefd op die school. Het was superleuk.”

Duurzame onderwerpen

In de tweede helft van het jaar kon ze via een ‘internship’ naar New York voor een semi-modeproject. Ze assisteerde een fotograaf en maakte ook portretten. “We maakten shoots op Manhattan. Ik was assistent nummer 4, ik mocht de koffie halen. Ik kwam er achter dat assisteren niet echt iets voor mij was, ik wilde vooral zelf doen. In Williamsburg had ik een “Postcard” fotografie project opgezet, waarbij ik verschillende modellen heb gefotografeerd. Het heette “Greetings from Williamsburg” en om wat geld te verdienen had ik deze verkocht aan iemand die hier wel iets in zag."

Ze had interesse gekregen in geëngageerde modefotografie, bijvoorbeeld die van Luciano Benetton en Oliviero Toscani die werk maakten naar aanleiding van de oorlog in Irak. Haar scriptie ging erover. Ze pakte de themas o.a. ‘comazuipen’, ‘obesitas’ en ‘lokhomo’ op en begon hieromheen foto’s te maken. “De HKU had er altijd de nadruk op gelegd. Wie is je doelgroep, wat is je podium? Ik heb toen een VJ gevonden die met mijn beelden is gaan werken.”

Aloys: Werd je voorbereid op het leven na de Academie? “Netwerken moet je sowieso. Ik was al tijdens mijn academietijd aan het werk als fotograaf. In 2008 studeerde ik af, en het werk ging door. De documentaire fotografie die ik voor het eerst oppikte in Utrecht, zit er nog steeds in. Het gaat om het vertellen van een verhaal. Duurzame onderwerpen, kleding, gezond eten bijvoorbeeld, pak ik graag op in mijn vrije projecten. Mijn foto’s komen in bladen in Nederland en het buitenland, Grazia bijvoorbeeld – we zien een foto van vijf meisjes in witte blouses. Dit zijn shoots die ik doe in opdracht.

Topmodefotografen

Ze heeft een studio in Amsterdam-West in de buurt van het Mercatorplein die ze deelt met twee andere fotografes. Naast de opdrachten heeft ze haar eigen werk. Commerciële klussen heeft ze onder meer gedaan voor Bjorn Borg en Supertrash. Voor Men at Work ging ze naar LA. “We huurden een grote auto en gingen opzoek naar geschikte plekken en kwamen onder andere terecht in Yoshua Tree. Ik hou ervan om op mooie plekken te schieten met bestaand licht. Het zonlicht daar is ook zo bijzonder."

Aloys: Is het zwaar? “Je moet graag het vak willen doen, je moet het in je hart voelen, ambitieus zijn. Daarnaast moet je geluk hebben, de juiste mensen kennen – de gunfactor speelt een rol, en geloven in jezelf. Je moet je constant blijven ontwikkelen. Ikzelf ben bijna 24 uur per dag bezig. Maar ik ben ook erg blij en gezegend met deze passie."

Bolivia

Ze is onlangs in Bolivia geweest en trok twee weken lang op met een groepje bestaande uit journalisten, antropologen en fotografen. "Ik wilde al lang vrijwilligerswerk doen. Vorig jaar ben ik in Kaapstad geweest. In een township in de buurt van Kaapstad, Langa, heb ik een serie foto’s geschoten. Ik zocht naar een organisatie die al “wortels” hebben in dit soort projecten en toen kwam ik ‘Mensen met een Missie’ tegen. Zij sturen fotografen en journalisten om de zoveel tijd naar een bepaald land en dat was in dit geval Bolivia. Het thema was geweld tegen vrouwen. Dat vindt vooral binnenshuis plaats. Het wordt bevorderd door een aantal factoren als armoede, alcoholisme en machismo.”

Het werd een intensieve ervaring. Ze kreeg de vraag of ze ‘vlogs’ (videoblogs) kon maken, en dat ging ze doen, ook al was ze niet zo ervaren. Elke dag maakte ze wel een vlog. Ze zijn vanaf a.s. donderdag 18 mei te zien als YouTube filmpjes. "De mensen spraken alleen Spaans, ik heb wel een cursus gedaan, maar het was toch fijn dat er een tolk mee was bij het maken van de filmpjes." Ze sprak met vertegenwoordigers van kleine lokale organisaties, met leerlingen van een ‘boarding-school’, vertegenwoordigers van Indiaanse stammen, de Aymara en de Quechua en met een reeks vrouwen, sommigen ook van een feministische organisatie. “Ik  had met een vrouw gesproken waarvan haar nicht door de long geschoten was. Toen ze aangifte wilde doen, zei de agent: ‘Ik ontraad je dat te doen.’ Ze werd wel geholpen door een vrouwenorganisatie.”

Bewustmaking

“Mensen met een Missie steunt onder meer educatieve projecten, dat wil zeggen ze zorgt voor bewustmaking – bijvoorbeeld door een rollenspel - en leert de mensen lezen en schrijven. In een dorp midden in de natuur, Agua Blanca, ver weg van alles, spraken wij met een reeks mensen. Het werd duidelijk dat de Boliviaanse regering niet genoeg doet, de Abortuswet is er niet doorgekomen. Jongeren stellen zich soms meer open op. Ik sprak een jongen die graag wilde dat zijn toekomstige vrouw een opleiding had gevolgd zodat ze kon werken buitenshuis. In sommige wijken zie je poppen aan lantaarnpalen hangen. Die hadden een duidelijke boodschap: als je te ver gaat in deze wijk dan kun je ook – als persoon – aan deze paal komen te hangen, en dan eerst boven een elektriciteitsmast zodat je morsdood bent.” Ondanks dat voelde ze zich op straat niet onveilig.       

Aloys: Je legt vrouwen vaak sensueel en sexy vast, dan is dit in Bolivia wel heel iets anders. “Het is een compleet andere wereld. Ik was er ook op 8 maart, vrouwendag. Toen heb ik ter ere daarvan ook de nodige vrouwen daar vastgelegd, binnenkort te zien op de vlog.” We gaan haar Boliviaanse foto’s bekijken. De vrouwen hebben de bolhoeden op. We zien ze naast de kerk waar ze eens per maand komen om over hun problemen met elkaar en de priester te spreken. Sommige vrouwen stelden het niet op prijs dat ze vastgelegd werden. “Ze denken dat je dan hun ziel pakt.”

Droom

Het lijkt haar leuk de vlogs door te zetten. “Op die manier bereik je sommige jonge mensen die je anders niet bereikt. Je kunt hen laten zien wat er in de wereld gebeurt. Het is allemaal snel gemonteerd en heeft een persoonlijk stempel.” Ze filmt met haar telefoontje die ze aan een selfiestickie bevestigt. Voor Bolivia had ze een crowdfundingsactie opgezegd. “De opbrengst gaat naar kleine organisaties daar. De hoogste bieder en iemand die de loting wint (zo maakte iedereen een kans) kreeg een professionele fotoshoot met stylist en visagist in mijn studio."

Aloys: Wat voor droom heb je? “Het lijkt me tof iets te doen voor een platform met inhoud. Ik wil verder op drie terreinen: editorial / eigen werk en commercieel. En blijven reizen. Ik wil nieuwe dingen blijven doen en nieuwe mensen ontmoeten. Misschien kom ik een organisatie tegen waar ik ook voor kan vloggen.”

Verder zou ze graag volgend jaar een workshop willen doen in Kaapstad. En Cuba staat hoog op de lijst, vooral in combinatie met salsa-dansen. “Ik kijk wat het leven me geeft, ik ben heel flexibel, go with the flow.”

Foto’s: Nancy Schoenmakers (1, 2, 4), Kees Funke Küpper (3, 5)

www.nancyschoenmakers.com
https://www.youtube.com/watch?v=AudS9PJSGZQ
http://www.fashionscene.nl/fashion/171712/met-fashion-fotograaf-nancy-schoenmakers/

Reageren