De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 26 - Liesbeth Schouten

Liesbeth Schouten schildert muzikale portretten. Dat doet ze met stevige streken. Afgelopen maand waren haar werken te zien in een duo-expositie met de werken van Adrie van der Ven in de Amsterdamse MLB-galerie.

Ik spreek Liesbeth Schouten op het eind van de expositie in de galerie. Er was een grote opkomst van nieuwsgierigen, en van de reacties van velerlei aard heeft ze het nodige opgestoken, vertelt ze. “Men voelde zich aangesproken door mijn pogingen om de ziel van de muziek te grijpen.” We zien diverse zangers en zangeressen en muzikanten met blaasinstrumenten of een kleine mondharmonica. Het hoofd en de handen van de muzikant staan centraal.

Trompetten

“Blijkbaar ben ik geïntrigeerd door de combinatie hand en hoofd. Wat ik zoek bij de muzikanten is de concentratie en de energie. Het begon bij Sonny Boy Williamson, een blues muzikant. Ik heb hem afgebeeld met een mondharmonica, zijn favoriete instrument. Hij werd één met zijn muziek en zijn instrument.” Vervolgens maakte ze een hele serie vierkante doeken, 30 x 30 cm groot van andere muzikanten. “Dat iemand die zich helemaal overgeeft, in ‘duende’ raakt, maar tegelijkertijd zichzelf niet verliest, dat fascineert me.”

Nogal eens zijn het zwarte muzikanten. Nadat ze een trompettist met de handen redelijk dicht voor zijn gezicht had vastgelegd, kwam de Miles Davis serie. En toen haar schoonzoon de opdracht gaf om een hele brassband uit New Orleans te schilderen, kreeg ze zin om dat in een serie uit te werken: meer muzikanten tegelijk. “Dat gezamenlijke heeft weer een hele andere muzikale energie, en de Mardi Grass feesten bijvoorbeeld, dat is extraverter. Bovendien,  de vormen van die trompetten en trombones, een of meer rondjes en lange lijnen, stelt compositorisch andere eisen. Het past niet meer op het kleine formaat.”

Vele culturen

Van alle kunstvormen komt muziek het meest rechtstreeks je hart binnen, constateert ze. “Maar tegelijkertijd is het ook vluchtig, het is zó weg. Terwijl een schilderij iets duurzaams is. Dat is een interessante combinatie. Voor de schilder betekent dat de uitdagende taak de energie te bevriezen in beeld en toch schwung uit te stralen. Ik ben daar nog lang niet klaar mee.”

Ze is ook door die muziek gegrepen vanwege haar vele reizen. Als hoofdredacteur van een kinderblad over internationale samenwerking, Samsam, kwam ze in contact met vele mensen in verschillende culturen, in Latijns-Amerika, Afrika en Azië. “Ik heb zeker wel dertig landen bezocht. Muziek geeft je de gelegenheid over de culturele verschillen heen te stappen.” Ook als ze schildert zet ze muziek op, over het algemeen wereldmuziek en jazz.

Laatst was ze op de Flamenco Biënnale. “Daar zie je vrouwen met sterke gezichtsuitdrukkingen en beweeglijke handen, een en al ritme. Daar maak ik graag gebruik van.” Als ik naar links kijk zie ik daar een voorbeeld van, een portret van de zangeres Billy Holiday. “Ik wil iemand weergeven in zijn muzikale concentratie en het gevoel erbij in kleur en vorm weergeven. Soms is dat gevoel dramatisch, dan weer is het vrolijk, soms ingetogen, dan weer explosief.”

Doorleefde mensen

Schilderen is toch een andere tak van sport dan schrijven, hoe ervaart ze dat? “Als journalist was ik altijd bezig met woorden. Ik heb altijd in mijn hoofd gezeten, cerebraal, het intellect stond centraal. Met schilderen wordt iets anders aangesproken. Ik moet oppassen dat ik niet te bedachtzaam ga schilderen. Dan wordt het te braaf. Heel snel werken is voor mij de enige manier om het hoofd op de achtergrond te houden.” Heeft ze een schilderij in een paar uur gereed? “Dat wisselt. Soms moet ik het werk laten rusten. Billy Holiday heb ik meer dan een maand weggelegd. Sommige werken moeten bezinken.”

Naast muzikanten schildert ze markante mensen die ze op haar reizen ontmoet heeft en die indruk op haar hebben gemaakt. Op de tentoonstelling waren daar ook voorbeelden van te zien. “Ik recycle mijn herinneringen. Vaak zijn het oudere mensen die voor mij het meest interessant zijn, met doorleefde gezichten. Het zijn grote portretten, van 80 x 100.” Ze probeert er verschillende technieken op uit.  

Aanvankelijk gebruikte ze acrylverf, later kwamen daar spuitbus en acrylstiften bij, zoals te zien op de portretten van Billy Holiday. “Het gaf me veel vrijheid, ik kon er snel en losjes mee werken, maar omdat ik de kleuren van olieverf intenser vind ben ik nu voornamelijk bezig met olieverf.” Gevraagd naar haar sleutelwerk / sleutelwerken, werk dat een omslag betekende, noemt ze de portretten van Billy Holiday en daarnaast het schilderij met Sonny Boy Williamson. Dat werk betekende het begin van de muziekserie. 

Oplossingen van dilemma’s

Hoe zit het met haar opleiding? “Eigenlijk ben ik autodidact. In mijn studententijd, ik studeerde Spaanse taal- en letterkunde, heb ik altijd een beetje geschilderd. In die jaren heb ik regelmatig cursussen gedaan: etsen, lithografie, zeefdruk, bijvoorbeeld in ‘de Werkschuit’. Daarna heb ik tien jaar wekelijks geschilderd met een groepje, de afgelopen twee jaar oefende ik soms in wisselende cursussen met modeltekenen en landschapsschilderingen. Met die oude ‘masterclass groep’ gaan we nog steeds elk jaar naar Frankrijk, schilderen en lekker eten. Toen ik in Bolivia was, heb ik ook een tijdje op de Kunstacademie van Oruro gezeten.     

Ten slotte, wat is haar filosofie? “Kunst is van toegevoegde waarde, het biedt een bijzondere kijk op het leven die in woorden niet te vatten is. In de kunst kom je soms tot verrassende oplossingen voor dilemma’s of vraagstukken. Ik hoop dat mijn werk ook een prettige ervaring is, die mogelijk mensen ertoe brengt om bijvoorbeeld over de bijzondere waarde van musiceren na te denken.”

http://www.liesbethschouten.com/

https://www.facebook.com/GalerieLizzArt/

http://bit.ly/2npbc9H 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0