De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 36 - Dixie Solleveld

Dixie Solleveld’s huis in Buitenveldert dat zij samen met echtgenoot Pim Maas bewoont, staat vol met kunst. Vooral schilderijen, maar ook beelden, zoals een mollige danseres van Niki de Saint Phalle.

Links in de huiskamer hangt een langgerekt schilderij van drie meter bij tachtig centimeter. In een lange auto met drie paar wielen zie je een in elkaar verstrengeld liefdespaar. De beide gezichten worden bijna één. Het is een werk van Alex Sadkowsky, die bevriend was met de Amsterdamse fotograaf Cor Jaring. Het schilderij hing eerst bij de Jarings thuis, maar na het overlijden van Cor, vier jaar geleden, nam Dixie het schilderij over. Ze heeft nog steeds veel contact met de weduwe.

Hoofden

Dixie kwam erachter, toen ze goed naar het schilderij keek, dat een van de blote voeten verkeerd stond. “Ik vroeg me af, misschien zit er nog iemand onder? Maar het kan ook een grap van Sadkowski zijn.” Andere schilderijen zijn van onder meer Tamara de Lempicka, Kees van Dongen, Jan Cremer, Jan Sierhuis, Peter Diem, Eugène Brands, Corneille, Fabrice, Anton Martineau en Sam Middleton.

En er is fotowerk, onder andere een collage in zwart/wit van vele bekende Amsterdammers, waaronder Rinus Michels, Jan Wolkers, Vera de Vries, Wim Kok, Paul de Lussanet, Rudi Fuchs, Jan Cremer, Freddy Heineken, Sylvia Willink en Pasquale, de kapper, die in het hartje van de stad zijn zaak had. “Mensen maken er een weddenschap van wie de meesten kent. Bij Pasquale heb ik vaak geëxposeerd.”

De collage kwam tot stand toen ze aan de slag ging met ‘misdrukken’. "Ik heb de hoofden uitgeknipt en vervolgens ingeplakt van groot (beneden) naar klein (boven)." Pim: “Het begint steeds meer een bidprentje te worden, de meesten op deze foto zijn overleden.” Even later zie ik ook een versie in kleur. Daar staan nog meer bekende Amsterdammers op, vooral kunstenaars.

Schilderijen

Dixie heeft vele jaren gefotografeerd, maar sinds een aantal jaren schildert ze. Achterin de slaapkamer of in de keuken doet ze dat. In de slaapkamer staat een schilderij op de ezel. Ik zie  muren van  klassiek hoog interieur, met veel blauw/lichtblauw. Het is een eerste opzet, er moet nog het een en ander aan gebeuren. Erachter staat een soortgelijk interieur, ook nog in opbouw, hier meer donkerblauw en zwart.

Op de grond een doek dat gereed is, een oude muur, die op enkele plaatsen flink dik is geworden. “Met zand en paprikapoeder.” Aan de onderkant verscheurde affiches, onder andere van een uitvoering van de Messiah van Händel en een affiche van de West Side Story. De titel van het werk, tevens het thema van al haar schilderwerk, is ‘Vergankelijkheid’. Met de schilderijen heeft ze al een keer geëxposeerd, in Café Eijlders aan het Leidseplein en op het Gelderlandplein.

Polaroid camera

Maar zoals gezegd, vele jaren lang was Dixie fotograaf. Ze volgde de Fotovakschool in Den Haag en de Academie Sint Joost in Breda. Bij een van haar Bredase docenten, Louis van Beurden, kwam ze na haar studie in dienst in zijn studio aan het Amsterdamse Victorieplein. “Van Beurden maakte veel portretten. Hij leerde me alle kneepjes van de doka. Het retoucheren, het bewerken van de negatieven met lijnolie en met heel zacht potlood om de rimpeltjes weg te halen. Solarisatie met licht aan / licht uit. Afdrukken op allerlei gradaties papier. We haalden veel kunstjes uit. Bij het fotograferen van portretten deed hij soms vaseline voor de lens, zodat je de rimpels niet zag. “

Ze was de eerste die met een polaroid camera de stad in ging. “Ik had gehoord van Wim Wagenaar dat in Cannes foto’s gemaakt werden met een nieuw soort camera, een camera die direct een afdruk opleverde. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na korte tijd kreeg ik er een in handen, van Polaroid! Ik ging meteen aan de slag. Naar chique restaurants, zoals restaurant Fagel, naar de Blue Note, de nachtclub. De foto’s kwamen in elke krant. ’s Nachts om half vier kon je mij vaak vinden in de Leidsestraat. Er is nooit iets vervelends gebeurd.”

Er waren toen niet zo veel fotografen. Het vak werd ook niet zo als kunst gezien. Het laatst werkte ze voor Ed Suister en Jaap Teding van Berkhout. Zij maakten modeportretten en deden reclame. Daarna ging ze voor zichzelf aan de slag, samen met Pim. Ze maakte foto’s voor de bladen Vernissage en Art Alert. “Ik maakte foto’s van openingen in galeries. Ik kwam ook vaak bij De Kring en Art et Amicitiae, veel van die de bezoekers, kunstenaars, artiesten, schrijvers, kende ik.”  Af en toe ruilde ze een foto met werken van de artiesten. Zo kwam ze aan werk van onder andere Jan Cremer, Jan Sierhuis, Simon Vinkenoog en Frank Lodeizen.  

In de prijzen

Ze viel ook in de prijzen. Onder andere met een foto van Koningin Beatrix. Met een van de organisatoren van een kunstmanifestatie in De Nieuwe Kerk staat ze bij een klassieke gegoten lichaam, zonder hoofd, zonder armen en met het een afgebroken geslachtsdeel. Beatrix kijkt er aandachtig naar. “Het was een werk van José Vermeersch, een bijdrage van Galerie D’ Eendt aan de tentoonstelling. Beatrix werd bij dat beeld geïnterviewd. De twee ogen van het blad dat ze bij zich heeft - met de titel Voorbeeld – kijken ook naar het beeld. Met Nico Koster stapte ik naar De Telegraaf. Een unieke foto toch? Maar omdat prins Claus voor de eerste keer in het ziekenhuis lag, wilden ze hem niet plaatsen. Later is dat wel gebeurd.”

Twee maal heeft ze met haar foto’s geëxposeerd in het Museum Jan van der Togt in Amstelveen en daarnaast in Galerie Witteveen. Portretten van bekende Amsterdammers. Weinig in de studio gemaakt, veel tijdens openingen,  feesten en partijen. Ze laat me wat voorbeelden zien op de computer. Ik zie Cees Nooteboom, Sylvia Willink, Cor Jaring, Robert Jasper Grootveld, Theo Kley (Ruigoord), Fabrice, Peter Pappot (Kunsthandel Amsterdam), Herman Brood, Joop Braakhekke, de orgeldraaiers, Jan Cremer, Frank Govers, Sam Middleton, Johnny the Selfkicker, Herman Krikhaar, Fabiola, het levend kunstwerk, Max Heijmans, Gerti Bierenbroodspot, Shinkichi Tajiri, Bernard Buffet, Cor Jaring en Ed van Thijn, elkaar omhelzend, Gonny van Oudenallen, Ed Wingen, Mimi Kok, de zanger van Drukwerk, Josien van Dalsum, Ma Flodder (Nelly Frijda) en Bert Broodje, etc., etc..

En ook nog …..

Er is meer: Niels Hamel, Yoka Beretty, Elise den Bieman de Haas, Rabbijn Soetendorp, Jan Sierhuis, Viola Holt, Bert Schierbeek, Rachid (schilder), Geert Jan Jansen, de bekende vervalser, Pasquale, Hans Boskamp, Maartje Pronk, Karel Eijkman, Jan Jansen (van de schoenen), Henk van der Meijden, Richard Pruis, Allard Tetteroo (glaskunst), Bernard Heesen (glaskunst), Henri van der Zee (Financieele Dagblad), Ella Arps & Molly Ackerman, twee bruiden van Heyboer, Dixie zelf, Conny Stuart, Willebrord Frequin, Sofietje van Kleef, Cor van Zadelhoff met een Bijenkorf pet op zijn hoofd, George van Herwaarde, Erwin Olaf, Pim en Herman Brood samen, Carla Boogaards, Jerome Reehuis, Eugène Brands met een kunstverzamelaar, Simon Vinkenoog en Bert Schierbeek, Jan Cremer huilend op zijn vijftigste verjaardag vanwege een zigeunerlied, Rob Scholten, Yvan Theys.

En we gaan verder: Tajiri met zijn vrouw, Alex Sadkowsky met zijn vrouw, Aat Veldhoen met een zeefdruk in zijn hand, Louise, de vrouw van Henk Schiffmacher, Jan Verschoor, directeur Museum Jan van der Togt, Ramses Shaffy & Pim, Johnny Lion, Eugene Brands & Reinier Lucassen, Wubbo Ockels, Gijs Donker, Hedy d’Ancona, Anton Martineau, Elly Booy, Hans van Maanen, Maarten Spanjer, Louis van Dijk, Eli Asser, Gisele van Waterschoot van der Gracht, Jeroen Henneman, Hans Wiegel, Ans Markus, Ivo Niehe, Arnon Grunberg, Jan Parijs, Mooie Henkie, Dries Roelvink en Diana Kok. We kunnen doorgaan, maar dat doen we niet.

Gejaagd door de wind

Tegenwoordig is de fotografie helemaal veranderd. Dixie: “Vroeger had je een rolletje in je fototoestel. Je nam pas een foto als je er vrij zeker van was dat dat een mooi beeld zou opleveren. En je ging het zelf afdrukken. Het dokawerk is de helft van de foto. Tegenwoordig gaat het, met de digitale fotografie, van páng, páng, páng. Iedereen fotografeert tegenwoordig. Er is geen eer meer aan te behalen. Vroeger was het veel gezelliger. Er waren veel gekke mensen die de boel op stelten zetten. Bij De Kring zag je vroeger schilders en schrijvers, nu zie je alleen maar kunstlievenden.”

Daarom is ze gaan schilderen. “Ook om het emotionele genoegen. Vroeger, toen ik fotografeerde, schilderde ik in zekere zin ook, met licht, nu schilder ik met verf. Als fotograaf heb ik leren kijken. Je ziet intenser, je ziet hoe het licht valt. Dat maakt het leven mooier.”   

We hebben nog een vraag: Hoe komt Dixie aan de naam Dixie? Heeft dat iets te maken met dixieland muziek? Dixie: “In de oorlog las mijn moeder het boek ‘Gejaagd door de wind’. Daar komt een Dixie in voor. Ze zei tegen mijn vader: ‘Als het kind een dochter wordt moet het Dixie heten’. Evenwel, dat mocht niet in de oorlog, daarom werd de officiële naam Benedicte. Maar ze werd altijd Dixie genoemd, tot op de dag van vandaag. En dixieland muziek vindt ze wel aardig, maar een beetje rommelig. Ze heeft meer op met de jazz muziek van Miles Davis en Chet Baker. “Ik ga nog steeds naar de Cotton Club.” 

Emotie

Tot slot, heeft ze een passende afsluiting? Dat heeft ze. “Een kunstwerk moet emotie oproepen. Dat kun je doen door de kleur, door strepen te zetten. Dat geldt ook voor abstracte werken. Als een werk op een of andere manier connectie maakt met iets dat in de kijker zit, is het geslaagd.”

Afbeeldingen: 1) schilderij Dixie 'Alexandra', 2) collage Amsterdam zw/w, 1992, 3) schilderij Dixie 'Vergankelijkheid', 4) schilderij Dixie 'Lussanette', 5) Corneille met model Justine, 6) schilderij Corneille 'Justine' (zie foto Dixie, afbeelding 5), 7) Cees Nooteboom, auteur, 8) Pim Maas en Dixie, 1993, 9) Corneille en Dixie, 10) Ed Wingen, auteur, 11) Jan Sierhuis met zijn Rembrandt schilderij, 12) Jan Wolkers, auteur, 13) Paul Huf, fotograaf, 14) Koningin Beatrix met sculptuur José Vermeersch, kunstenaar, België

https://www.facebook.com/dixie.solleveld
http://www.amstelveenweb.com/fotodisp&fotodisp=1540

https://bit.ly/2HFWrcv