De wereld van de Drentse kunstenaar, 1 - Trinette Scheper

Toen ik een paar weken geleden een kijkje nam bij een paar kunstenaars van de Kunstroute Dwingeloo, zag ik op de Drift, net achter de Brink, het werk van Trinette Scheper. Er hingen enkele in het oog springende schilderijen. Ze legde toen haar werkwijze uit.

Een paar weken later legt ze het nog een keer uit aan de hand van schilderij S 122. Alhoewel haar werken meestal geen permanente titels hebben (alleen een nummer) geeft ze het voor een expositie of publicatie soms toch een naam, zoals S 122: Herfst / Herfstlicht (zie eerste foto). Trinette Scheper: ‘Het onderste gedeelte bestaat uit een kwetsbaar bladerkleed, je ziet grote gaten die voor een deel al ‘opgevreten’ zijn.  Dat staat voor mij voor kwetsbaarheid. Naarmate we hoger gaan in het schilderij zie je een bepaalde kracht komen, met name in de schaalvorm, rechtsboven.

Het doek ontstond als volgt: met olieverf werden rode en gele aardetinten aangebracht. Daar ging ze met haar penseel en handen in duwen en wrijven en vervolgens ging er hier en daar terpentine over. Dat liet ze opdrogen. Daarna begon ze te verwijderen. Dat wat er niet toe deed werd met de kleur wit weggedaan. Trinette Scheper: ‘Vanuit de restvormen zoek ik, al wegschilderend, een interessante hoofdvorm op.’

Kwetsbaarheid

Ze ontdekte, achteraf, dat al haar werken vooral over een thema gaan: kwetsbaarheid. Scheper: ‘Daar kwam ik pas na een paar jaar achter, dat het daar elke keer over gaat. Ik begin mijn werk abstract en dat ga ik uitwerken. Het is ingetogen abstract. Maar ook al is het abstract, het moet ergens over gaan. En dat bleek kwetsbaarheid te zijn. Dat heb ik ‘omgekeerd’ gevonden. Blijkbaar is dat belangrijk voor mij. 

Elk werk is even belangrijk. Het ene werk vloeit voort uit het andere. In werk S 122, Herfst / Herfstlicht, komt het thema het best tot uitdrukking. Scheper: ‘Ik maak graag gebruik van de schaal vorm, een rechte lijn en een kromme. Je kunt er het evenwicht tussen kracht en kwetsbaarheid goed mee uitbeelden. Het is voor mij een belangrijke vorm, ook als metafoor voor ‘geven-ontvangen’. In dit werk is naar mijn gevoel de kracht van kwetsbaarheid sterk uitgedrukt.’

Biennale van Florence

Trinette Scheper begon haar kunstenaarsloopbaan relatief laat. Alhoewel ze haar hele leven graag tekende en schilderde en het vak tekenen op de lagere en middelbare school het leukste vak vond, ging ze pas laat naar de Kunstacademie, de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Scheper: ‘Ik had vele teken- en schildercursussen gevolgd, maar ik vond de stap te groot om me aan te melden bij een Kunstacademie. Op mijn 42e dacht ik echter: het is nu of nooit.’ Ze werd aangenomen en na vijf jaar, in 1997 studeerde ze af. Nu is ze 17 jaar professioneel kunstenaar. De Kunstacademie heeft inhoudelijk invloed gehad. Scheper: ‘Ik begon met een voorliefde voor realisme. In de loop der tijd ging ik een andere weg volgen. Dat heeft zich versneld in de Academietijd.’ 

Trinette Scheper exposeert regelmatig, zo’n twee / drie keer per jaar. In een atelier in de binnenstad van Delft gaf ze workshops tekenen en schilderen, vooral aan ‘mensen die zeggen dat ze niet kunnen tekenen’. Haar motto: iedereen kan tekenen of schilderen, als je de criteria maar verandert.

Tien jaar geleden verhuisde ze naar Dwingeloo, waar ze af en toe haar atelier openstelt. In 2005 deed ze mee aan de Biennale van Florence. Scheper: ‘Dat was een hoogtepunt voor mij. Er waren 750 kunstenaars uit de hele wereld. Christo kwam spreken over zijn inpakkunst. De ontmoetingen met andere kunstenaars waren ongelooflijk inspirerend.’

Vredeskunstwerk

In 2008 maakte ze een uitstapje van het tweedimensionale schildersdoek naar een driedimensionaal project. Dat deed ze met een collega uit Drenthe, Elly van den Hout. Met haar maakte ze in opdracht van de Muiderkerk in Amsterdam een Vredeskunstwerk dat geplaatst is in de openbare ruimte in de Linneausstraat, bij de Muiderkerk. Het heet het ‘Wensplein voor de Vrede’ en werd onthuld door Gerdi Verbeet, de toenmalig voorzitter van de Tweede Kamer.

Scheper: ‘Het kunstwerk is bedoeld als ontmoetingsplaats en markeringspunt. Het is een symbolisch werk waar mensen uit alle lagen van de bevolking hun gedachten over vrede, vrijheid en samenleven terug kunnen vinden. Er is gekozen voor een cirkelvorm, in vele culturen hét symbool voor oneindigheid. De cirkel is gevormd als een uitvergroot collier en ligt als een toevallig neergelegd sieraad op het plein. In dit collier zit een markante knoop als symbool voor de integratieproblematiek.

Een soort woede

Heeft ze nog een filosofie? Trinette Scheper: ‘Voor mij moet in Kunst een soort woede en noodzaak zitten. Het moet een gelaagdheid hebben, ontstaan uit de zoektocht naar dat wat niet in woorden te vangen is. Daar wint het aan kracht door.’

Trinette Scheper woont met veel plezier in Drenthe, maar een echte Drentse kunstenaar voelt ze zich niet.   Meer: ‘Kunstenaar in Drenthe’. Dat wil ze graag even zeggen.

http://www.scheperkunst.com/_sgg/f10000.htm

https://bit.ly/2Ge8769 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0