De wereld van de Haagse kunstenaar, 110 - Narges Mohammadi

De wereld van de Haagse kunstenaar, 110  - Narges Mohammadi

Narges Mohammadi won onlangs de Piketprijs 2021 voor het onderdeel beeldende kunst. Ik spreek met haar over haar kunst en de prijs in de Coffeecompany aan het Noordeinde in Den Haag, vlakbij Paleis Noordeinde, het werkpaleis van koning Willem-Alexander en Koningin Máxima.  

De vakjury motiveerde haar keuze als volgt: "Narges Mohammadi kwam als zevenjarig meisje uit Afghanistan naar Nederland. Haar persoonlijke ervaringen spelen vanzelfsprekend een rol in haar werk, maar wat ze creëert is universeler dan 'Afghanistan' en overstijgt de actuele discussie. Alles aan Narges ademt een grote gedrevenheid om te scheppen en alles wat zij maakt is even doordacht. Haar werk toont kwaliteit en potentie."

De gedrevenheid spat er inderdaad vanaf. Narges is niet alleen kunstenaar, maar ook curator en DJ. Als je alleen al de projecten van de afgelopen twee jaar overziet, gaat het je duizelen. Zóveel verschillende initiatieven, bijna altijd gerealiseerd in groepsverband.

Puzzel

Waar gaat het bij haar om in haar werk? Narges: “Het gaat om menszijn. Ik probeer in de nuance te zitten tussen realiteit en waarheid. Terug te gaan naar wat ons mensen bindt: met name emoties. Dingen we allemaal ervaren: blijdschap, liefde. Dat kunnen we delen.”

Narges kijkt aan de hand van verhalen wat voor vormen erbij passen. “Ik ben een soort puzzelaar. Waar komt het verhaal vandaan? Hoe heeft het verhaal zich ontwikkeld? Gaandeweg kom ik erachter hoe de puzzelstukken eruit zien, hoeveel stukken er zijn. Dan pas kun je zien wat de puzzel voorstelt, niet alleen in mijn beleving, ook in de beleving van de ander. Spelenderwijs ontdek ik wat ik wil overbrengen en uiteindelijk is de puzzel opgelost.”

Switch

Het begon allemaal als grap, zegt ze. “Ik woonde met mijn familie in Noord-Limburg. Toen ik mijn middelbare school gedaan had besloot ik naar Utrecht te verhuizen. Daar ging ik psychologie studeren, dat ging me goed en gemakkelijk af. Maar ondanks dat voelde het niet helemaal goed. Ik paste net niet. Ik wilde iets gaan doen waar ik gelukkig van werd op de middelbare school: handenarbeid en tekenen. Ik switchte naar Taal- en cultuurstudies - richting moderne en hedendaagse kunst en ik ging de zaterdagopleiding van de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) doen. Kunst was een leuke nieuwe hobby. Gaandeweg raakte ik erdoor geobsedeerd. Dag en nacht was ik ermee bezig, van 8.00 uur ’s ochtends tot 12.00 / 1.00 uur ’s nachts.”

Ze maakte veel schilderijen waarbij ze de grenzen van het tweedimensionale doorbrak door toevoeging van objecten, frutsels en andere textuur. “Na twee jaar vond ik dat ik toe was aan een nieuwe stap en ben ik overgestapt naar de KABK (de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten) in Den Haag, vooral vanwege het meer internationale karakter van de opleiding en de mogelijkheid om voor ‘autonome kunst’ te kunnen kiezen.”

Keerpunt

Drie jaar geleden belandde ze bij een keerpunt. “Ga ik het vierde jaar in of stop ik met de KABK? Ik vond dat de kunst die ik (en anderen) op de KABK maakten, niet toereikend was. Ik miste herkenning van bijvoorbeeld de mediterrane cultuur, ruim opgevat: de Perzische cultuur en cultuur van het Midden-Oosten en een geloof in de groep / de samenleving. Ik besloot een laatste werk te maken en aan de hand daarvan de beslissing te nemen om te blijven of te vertrekken. Het moest gaan om iets wat ik interessant vond. Ik liet alles los en ging een metalen object maken: een schommel. Dat was iets heel nieuws voor mij.  Ik bleek lassen heel leuk te vinden.”

Ze had ook een plaats voor die schommel: het Van Doeverenplantsoen. Naast het plantsoen bevindt een groot educatief gebouw met kunstruimten (onder andere Billytown). De school wordt omringd door een buurt waar veel gezinnen wonen met verschillende culturele achtergronden. “Ik wilde graag contact met die kinderen en de schommel was een mooi en toegankelijk middel. Ik wilde de kinderen ook verwelkomen in het Kunstgebouw.”

Het project ‘See you on the other side’ met de schommel was afgelopen maart te zien bij FRAMER / FRAMED in Amsterdam het kader van de tentoonstelling ‘Funeral for the street culture’.

Halvah

Ze besloot nog een jaar te blijven bij de KABK en behaalde haar Bachelor-diploma. Haar afstudeerwerk was ‘Passing Traces’. De ingrediënten bestonden uit 700 kg Perzische halvah (bloem, suiker, boter en kardemom) en twee houten constructies. Alle muren van de ruimte waren ingesmeerd met de Perzische lekkernij halvah.”De muren verbeelden impressies van een sober slaapkamerinterieur. Het meubilair laat sporen na van een lang verloren gewaande aanwezigheid.”

Versnelling

Na het schommelproject ‘See you on the other side’ was de barrière gebroken en kwam alles in een versnelling. In 2019 startte ze met samen met A(WAKE) het project New Radicalism om digitale talenten in kunst en cultuur uit het Midden-Oosten een stem te geven. Ze kwamen optreden op een vierdaags festival ter gelegenheid van Art Rotterdam. Met een internationaal kunstenaarscollectief richtte ze samen met Ayla Aron ‘beuys bois’ op, een queer space in Den Haag.

Samenwerking met tv-programma ‘Moonriders’. 

Ze kreeg een kunstopdracht van VU Medisch Centrum en maakte ‘Schoon Verlangen’, waaruit uiteindelijk een koffer van zeep tevoorschijn kwam. Ze kwam op het idee omdat ze tijdens de coronaperiode zo vaak haar handen moest wassen. “Schoon Verlangen belichaamt een reis van een intieme ontmoeting met zeep. 200 kg van de bekende, breed toegankelijke en prijsvriendelijke dove regular cream bar is met de hand gesneden, vloeibaar gemaakt, gehard en langzaam met de hand gesneden. Tijdens het wassen met de hand en het schrapen met de vingernagels kwam de vorm van de koffer langzaam uit de zeep tevoorschijn.” Het was ook te zien in ‘Moonriders’.

Kinderverhalen uit een ver verleden

Ze werd artist-in-residence in kunstruimte Omstand in Arnhem en maakte het werk ‘In Gratitude’, een kubus, afgewerkt met gips. “Van binnen lijkt het abstract modernistisch, met traptreden op en af, alle hoeken recht, symmetrisch. Het heeft iets van een bunker, de ruimte is klein.” Het is een hommage aan haar moeder en eigenlijk alle moeders.

Als onderdeel van de tentoonstelling Who Wants to Live in A World Without Magic? samengesteld door Katayoun Arian in TENT (Rotterdam), haalde ze twee momenten de kinderverhalen uit een ver verleden op in ‘Attempts for Refuge’. “Als kind was ik gefascineerd door de gang, de tussenruimte van de huiskamer en de buitenwereld. Ik herinner me mijn verlangen om me in de kast te verstoppen, rustig naar binnen te kruipen en me andere werkelijkheden voor te stellen om in rond te dwalen.”

Voor het documentaire filmfestival IDFA maakt ze in de Brakke Grond een spoken word programma geïnspireerd op de film ‘Wild Relatives’ van filmmaker Jumana Manna.

Simpel en eenvoudig

En zo kunnen we doorgaan. Narges Mohammadi zit in een flow die voorlopig nog niet is opgehouden. Hoe houdt ze het overzicht? Narges: “Het afgelopen jaar was vol, maar ik heb mijn eigen ritme gevonden. Ik moet nu de administratie afronden van het afgelopen jaar en aanvangen met de planning van de administratie voor het komend jaar. In mijn studententijd heb ik moeten leren plannen. Ik had de HKU, de universiteit en ook nog een bijbaantje destijds.”

Tot slot: wat is haar filosofie? “Ik wil benadrukken dat dingen simpel en eenvoudig kunnen. Een eenvoudig gebaar kan zorgen voor contact. Dat werkt heel goed naar de ander en naar mezelf. Ik heb niet heel veel theoretische / onderzoeksmethodische onderbouwing nodig. Anders zou Koffers (‘Schoon Verlangen’) nooit ontstaan zijn.”

Afbeeldingen

1 - 2) Attempts for refuge, TENT, foto Aad Hoogendoorn, 3) Badkamer van stro, foto Rob Groot Zevert, 4) photo Narges, In Gratitude, foto Ivonne Zijp , 5 – 6) Passing Traces, foto Io Sivertsen, 7- 8 ) Schoon Verlangen, foto Julia Schmitz    

https://www.nargesmohammadi.com/
https://www.instagram.com/nrgs_momadi/

https://bit.ly/3EGRH3F 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0