De wereld van de Haagse kunstenaar, 41 - Natascha Morsink
Natascha Morsink houdt van de zee, preciezer, van de kustlijn. Want daar vindt ze het materiaal waarmee ze haar kunstwerken maakt. Het materiaal: oude verweerde planken, roestige schroeven, plastic en allerlei voorwerpen die wie weet hoe lang in het zeewater hebben gedreven en uiteindelijk zijn aangespoeld.
Toch komt ze uit Twente, niet vlakbij de zee. Natascha: ‘Maar mijn moeder komt uit Noord-Holland, Alkmaar, dat ligt al een stukje dichter bij de kust. Zij had wel een connectie ermee.’ Natascha Morsink is helemaal weg van de kleuren van de zee in alle schakeringen, van blauw, via groen tot grijs en van de lucht boven de zee. Ze wordt er ook rustig van, haar hoofd kan leeg waaien.
Papieren bootje
Haar huis in de Frankenstraat hangt vol met haar kunst. Al die aangespoelde voorwerpen zijn verwerkt in schilderijen die meestal uit verschillende kleurschakeringen bestaan. Er zijn grote en kleine werken en in de meeste is wel een van een krant gevouwen papieren bootje te vinden, gemaakt van Portugese, Franse of Duitse kranten. Ze maakt de werken in de eerste plaats voor zichzelf. Alle werken vindt ze mooi en het is voor haar soms lastig om ze te verkopen. Maar als het een tijdje hangt mag het naar een nieuwe eigenaar : ‘Ik wordt er ook door gestimuleerd nieuw werk te maken.’
In 2006 begon ze te schilderlessen te nemen bij Anja Jager. Ze kreeg les in een oude schildertechniek, schilderen met eitempera, waarbij jezelf je verf maakt door pigmentpoeder bij elkaar te voegen en vervolgens te mengen met eigeel,water en lijnolie. Morsink: ‘Het is een natuurproduct. De matte uitstraling vind ik erg mooi. Het past heel erg bij de voorwerpen die ik verzamel.’
Vervolgens ging ze naar de KABK, maar daar hield ze het maar een jaar uit. Een poging op de Vrije Academie liep ook slecht af ‘Ik ben slecht in naar school gaan. Ik heb het meeste opgestoken van het kijken naar ander werk, daar wordt ik door geïnspireerd. Het kan variëren van foto’s, beeldhouwwerk tot muziek en de natuur.
Stadsjutter
Veel materialen vond ze op het Noorderstrand en de stranden noordelijker daarvan. Maar ze heeft ook, met haar gezin, een camper. Gedurende zes / zeven jaar trokken ze langs de hele Europese kustlijn, tot Portugal aan toe. Natascha Morsink: ‘In het buitenland heeft het hout een andere kleur. Bij Biarritz is heel veel te vinden: hout, roestige spijkers, oude boeien, plastic. We namen altijd veel mee. In de kelder staan de dozen. Maar ik ben wat selectiever geworden.’
Ook in haar eigen wijk vindt ze materiaal, lood bijvoorbeeld en leisteen, vooral in containers. ‘Wat dat betreft ben ik ook ‘stadsjutter’. Ik bewerk het nooit, ik gebruik het zoals ik het vind. Ik maak wel assemblages, soms klein, soms groot. Zo’n assemblage bestaat uit meerdere dingen tegelijk.’ Op de tafel in de voorkamer zie ik een mooi klein werk, een fiets. Natascha: ‘Ik had een stuur, een wiel, een stukje hout. Vervolgens heb ik het in elkaar gezet. Een vriendin van mij, Roelien Ruules, heeft er een tekst bij geschreven. Dat geeft het werk nieuwe waarde. Zij doet dat vaker, (https://bit.ly/2BSby4u). Mensen vinden het óf prachtig, óf ze zeggen, dat kan mijn kleine zoontje ook. De mensen die het mooi vinden blijken vaak iets met de zee of het water (gehad) te hebben.’
Duurzame kunst
Ze heeft haar werk op veel plekken zien hangen. Het leukste vindt ze als het een plaats heeft in een interieur. ‘Je moet voelen hoe het bij je past, je moet het prettig vinden ernaar te kijken.’ Ze laat haar werk het liefst in haar eigen huis zien. Een galerie hoeft niet zo. De mensen weten me toch wel te vinden.’
Als we over haar filosofie praten komen we erop uit dat het gaat om mooie, duurzame kunst. Het zijn spullen die weggegooid zijn, waar niemand iets in zag. Ook oude kwasten, schoenen en zolen. Natascha Morsink: ‘Hoe lang hebben die al niet in zee gelegen? Het is spannend om daar over na te denken. Ik kan er soms wakker van liggen.’
