De wereld van de Haagse kunstenaar, 81 - Marko Klomp

Marko Klomp is niet alleen schilder, maar ook dichter. Hij betrekt de verschillende disciplines ook op elkaar, poëzie en literatuur kunnen aanleiding zijn tot een schilderij, maar ook muziek. Soms gaat het andersom: dan maakt hij een gedicht bij een schilderij.

Ik bezoek Marko in zijn atelier in een flat in de wijk Kortenbos. Buiten schijnt de zon en binnen zijn op het tv scherm – zonder geluid -  de verrichtingen van de wintersporters in Zuid-Korea te zien. Links staan zijn schildersezels en op de muren hangen diverse werken. 

Jim Morrison

Marko Klomp deed mee aan de tentoonstelling ‘Club van 27 | Forever 27’ – over beroemde muzikanten die overleden op hun 27e . Marko koos Jim Morrison, zanger van The Doors, die op zijn 27e overleed in Parijs. Op zijn schilderij zien we een grote roofvogel, vliegend boven de stad, in gedempte kleuren. Het beeld van ‘Bird of Prey’ is onscherp. Die onscherpte, ‘sfumato’, blijkt Marko’s handelsmerk te zijn. 

Cantima

Vroeger kon Marko van alles schilderen. Al meer dan 10 jaar geleden besloot hij thematisch te gaan werken. Hij koos een thema en ging daar een aantal werken van maken. Zo betrok hij literatuur bij zijn schilderijen en maakte hij de Eline Vere serie, naar aanleiding van de debuutroman van Louis Couperus, ‘Eline Vere’. Hij exposeerde het in een tentoonstelling met de titel ‘De laatste dagen van Eline V.’ Nu is hij bezig met een serie over muziek, waarin het Jim Morrison schilderij past. Marko laat zich in zijn schilderwerk inspireren door verschillende soorten liedjes/muziekcomposities. Verschillende stromingen komen aan bod zoals opera, klassiek, pop, jazz en hip-hop. Hij heeft al meer dan 10 schilderijen in deze serie ‘Cantima’ ( = Cantus Imago) gereed. Met zijn elfde is hij nu bezig. Op ‘Where The Wild Roses Grow’ (Nick Cave / ook Kylie Minogue) zien we een vrouw in een blauwe jurk liggend op een bospad met wilde rozen in de berm. Op ‘Stan’ zien we een grote Amerikaanse auto in een regenachtige nacht met koplampen aan naar aanleiding van het gelijknamige lied van hiphopper Eminem. “Het gaat over een gestoorde fan die doordraait en zijn zwangere vriendin ontvoert.”  En op ‘This Bitter Earth’ een vrouw in gedachten verzonken in de sneeuw. “Dinah Washington, de jazz zangeres, zong het in de jaren ’40. Je ziet een droevig meisje op een witte ondergrond. Er is een paradox met dit schilderij aan de hand. Het doek is te zwart.”

 Hij zou ’t liefst zien dat mensen het schilderij – en andere schilderijen van zijn hand – bekijken terwijl ze erbij passende muziek horen of een gedicht ernaast lezen. Op de website van Marko kan dit.  “En op een expositie kan dat tegenwoordig, met een QR code op de mobiele telefoon. Dan bekijk je het schilderij en hoor het liedje erbij.”

Als hij werkt, heeft hij soms muziek op staan, ook liedjes waarvan hij een schilderij maakt. “Niet te lang natuurlijk, dan gaat het vervelen.” Hij moet iets met een liedje hebben, wil hij het gaan schilderen. “Het beeld moet iets van het lied vertellen, maar het moet geen CD-hoesachtig iets worden. Ik maak soms richtlijnen, anders verlies ik mezelf.”

Marko gebruikt alleen olieverf. Dat heeft veel voordelen, de geschilderde figuren en objecten komen beter uit, en, omdat alles vervaagt op de schilderijen is het ook praktisch beter. “Acryl, het alternatief, is te snel droog.” Met de spalter, een brede kwast mengt hij de verf en kan hij flinke verfstreken maken. Dat doet hij met zijn linkerhand. “Ik ben links, ook met schilderen. Alleen bij sport ben ik rechts.”

Sleutelwerk

Heeft hij een sleutelwerk? Dat heeft hij. Er zijn er zelfs twee. Het eerste is een portret van Jeroen Krabbé. Die maakte hij in 2012 voor het tv programma ‘Sterren op het doek’. In dit programma maakten drie schilders een portret van een bekende Nederlander. Een van die portretten werd door de geportretteerde gekozen als het beste. Marko won. Het betekende een grote ommekeer, zowel artistiek als voor zijn carrière. “Ik werd bekender. Ik kreeg aanbiedingen en de opdrachten namen toe.” Hij heeft nog steeds contact met Jeroen Krabbé. In 2015 vroeg Krabbé hem mee te doen voor de serie ‘Krabbé zoekt Van Gogh’. Marko schilderde toen een tuin in Montmartre, dichtbij het voormalige appartement van Vincent en zijn broer Theo. Ik herinner me de serie, maar ik was Marko Klomp vergeten. Nu terugdenkend herinner ik me nog wel de jonge enthousiaste schilder uit het programma. Ook aan de laatste aflevering van ‘Sterren op het doek’ deed Marko mee. De presentatrice van het programma, Hanneke Groenteman, werd geportretteerd. Matthijs van Nieuwkerk was de gelegenheidspresentator.  Die uitzending zag ik ook. Hanneke Groenteman was in tranen vanwege het verwerken van een origineel onderdeel van een deurpost van de woning waar zij in de oorlog ondergedoken was geweest op een van de schilderijen. Dat schilderij won, en niet dat van Marko. Desalniettemin was Groenteman zeer onder de indruk van Marko’s werk. In ‘Klomp Revisited’,  een boek waarin Marko’s beste schilderijen en gedichten van 20 jaar staan, schrijft Hanneke Groenteman in het voorwoord: “Hij is mijn Ster van het Doek.” In het tweede voorwoord schrijft Krabbé: “Marko is een zoekende dichter en gevoelige schilder tegelijk. (..) Daarbij is hij mijn dierbare kunstbroeder, en dat acht ik even hoog als zijn mooie boeiende werk!”

Dat bleek bij de Picassowedstrijd in 2017. Marko zat in de jury, naast Charles Esche, directeur van het Van Abbemuseum, en Jeroen Krabbé. Het was gelieerd aan het programma ‘Krabbé zoekt Picasso’. Deelnemers werd gevraagd een werk te maken geïnspireerd op het werk van Pablo Picasso. 

The Dream is Ours

Het tweede sleutelwerk is “The Dream is Ours” (2009). Een vrouw ligt voorover met haar gezicht en handen op een kussen.  Marko: “ik schilder graag vrouwen. Het werk toont het best de ontwikkeling van de dikke lagen olieverf, bijna metselwerk, die ik vroeger hanteerde naar de dunne lagen. Het is een geleidelijke ontwikkeling geweest.” We lopen naar de andere muur waar hij een voorbeeld van het ‘dikke’ werk laat zien. Daar hangt ‘The Risen’ (2002), een Christusfiguur, enigszins gelijkend op Marko. Vorig jaar had hij een expositie in de bovenzaal van Pulchri, daar hing werk van 20 jaar bij elkaar. Daar was de ontwikkeling in de jaren goed zichtbaar.

Marko Klomp studeerde in 1998 af aan de St. Joost Academie in Breda. De drie tv uitzendingen hebben zijn werk een boost gegeven, maar hij moet nog steeds vechten en hard werken, zegt hij. “Mensen vergeten die tv-uitzendingen snel.”

Het was al te zien in de tv uitzendingen: Marko kan niet al te lang staan, hij loopt met hulpmiddelen en heeft een scootmobiel. “Ik heb MS. Mijn ogen gaan achteruit. Ik heb last van oogtrillingen en zie dubbel. Dat heeft bijgedragen aan de sfumato stijl. Ik heb lang zonder bril geleefd. Toen ik een bril kreeg zag ik pas of de schilderijen goed gelukt waren. Daarna ging ik nog vagere schilderijen maken.”

Tot slot: heeft hij nog iets speciaals? “ik houd van kruisbestuiving. Misschien ga ik in de toekomst nog een extra discipline erbij betrekken: het theater. Dat lijkt me wel leuk, een toneelstukje naar aanleiding van mijn werk.”

Afbeeldingen

1) The dream is ours, 2009, 100 x 80, 2) De blauwe luchtstroom, 2011, 120 x 80, 3) Descendit, 2012, 100 x 80, 4) Jeroen Krabbé, 2012, 100 x 80, 5) Chronicles 2, 2014, 6) Krabbé zkt van Gogh Montmartre, 2015, 7) Hanneke Groenteman, 8) Madama Butterfly, 2017, 90 x 70, 9) Space Oddity, 2017, 100 x 80, 10) Stan, 2017, 80 x 100, 11) This bitter earth, 2017, 100 x 80, 12) Where the wild roses grow, 2017, 100 x 80, 13) Bird of prey, 2017, 120 x 100, 14) portret Marko Klomp, foto Marieke Post

https://www.markoklomp.com/                                                                  https://bit.ly/2IdAmC4 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0