De wereld van Groningse kunstenaar, 3 - Johanna Blankenstein

Johanna Blankenstein toont haar foto’s in een duo-expositie met Johan Willem (Joop) de Hondt onder de titel ‘Opposites Attract’. Met dreigende landschappen van Blankenstein in de traditie van de zwart-wit fotografie tegenover de strakke, digitaal uitgeklede beelden van De Hondt.

Ze kennen elkaar uit de IT-wereld. Blankenstein: “Het is uiteindelijk een goede balans geworden, mijn zware foto’s en de lichte foto’s van Joop.”

Dramatiek

Er is veel dramatiek in haar foto’s. “Verlaten sombere landschappen hebben mijn voorkeur. Liefst met grafische lijnen die ergens naar toe gaan. Ik mag graag het onderwerp in het midden plaatsen en verschillende composities uitproberen. Mijn foto’s moeten altijd op de één of andere manier in balans zijn, dit gaat op gevoel. Vooral in zwart wit, mijn favoriete bewerking.”

We zien wegen die in de verte verdwijnen. Als er een motto voor het werk zou moeten zijn is het ‘Op weg naar het einde’, vrij naar Gerard Reve. “Mensen maken veel kapot in deze wereld. Dat raakt mij.  Ik ben best wel een pessimist. Dat zie  je in mijn werk terug. Voor 90 procent is het zwart-wit.” Je ziet bijna altijd grafische vormen terugkomen. “Ik houd van grafisch werk, ook dankzij mijn opleiding op de Minerva Academie (Groningen).”

De luchten en de donkere wolken hebben iets onheilspellends. “Het is alsof er iets wacht op je maar wat je niet kunt zien. Hoe meer donkere wolken hoe beter.” Dat bereikt ze door eventueel lange sluitertijden te gebruiken waardoor het lijkt alsof de wolken op de foto bewegen. Maar een goede dramatische wolkenpartij is ook vaak genoeg voor een goede foto.

Academie Minerva

De foto’s stralen ook rust uit met al die luchten en horizonnen. “Ik heb het onderwerp meestal in het midden, maar ik ben niet van de ‘Gulden Snede’. Onder de luchten bevindt zich het rustpunt. Ik ben zeer geïnspireerd door de Amerikaanse fotograaf Ansel Adams met zijn landschapsfoto’s. Overigens waardeer ik ook het werk van Erwin Olaf, die op zijn manier landschappen vastlegt.”

Johanna Blankenstein deed een jaar fotografie op de Academie Minerva, maar ging daar niet mee door. “Ik hield niet van de doka. Ik studeerde af als illustrator. Ik kwam daarna terecht in de IT (IBM). Op gegeven moment moesten we een camera gebruiken, en raakte ik weer geïnteresseerd in fotografie. De digitale camera kwam in de markt en ik maakte foto’s van mooie dingen, het was een soort schetsboek met tekeningen en schilderijen.”

Spelen met de camera

In 2005 kwam de D200 Nikon op de markt. Die kon veel meer. “Om met die camera te leren omgaan volgde ik een cursus van Peter Dammers bij FOAM. We gingen met het apparaat spelen, kregen opdrachten voor zwart-wit. Vooral het spelen met de sluitertijd was leuk. Dat doe ik nog steeds. Nu kun je zelfs je sluitertijd instellen en even wachten en direct het resultaat checken.”

Het is heel ontspannend om te doen. “Het kost wel tijd. Ik plan de tochten. Waar moet ik zijn? Hoe is het weer, de zonnestand? Soms kom ik terug.”  

Ze heeft meegedaan aan een IPA (International Photography Awards) wedstrijd en kreeg een Honorary Mention voor architectuur en fine art, werd opgenomen in een boek van de Sony Awards en zag een van haar foto’s in het tijdschrift Focus. “Maar ik heb tot nu toe weinig geëxposeerd, vorig jaar bij een galerie in Oudewater en in het verleden in een paar bibliotheken. Ik wil graag meer exposeren. Er komt wel het een en ander bij kijken.”

Je moet het zién

We lopen nog een rondje langs de foto’s. De prachtige foto van het EYE Museum gezien vanuit de andere IJ-oever, “Er kwam een onweersbui aan. Ik ben bijna neergebliksemd.” De Zeelandbrug van onderen, “Een strakke foto, rust en grafisch. Je kunt bijna alles met de tilt-shift lens.” Een pier die in Zuid-Zweden in zee steekt. “De verte in. Het is de streek waar de Wallander-serie zich afspeelt.” Heuvels met bossen in Northumberland. “Een beroemde boom, het gebied van Hadrian’s Wall. Als je goed kijkt zie je links twee mensen naar beneden lopen.” Een sprookjesbos in de Oostvaardersplassen. “Het was super-blauw, in zwart-wit krijg je meer de nadruk op de vorm.” Een verlaten steengroeve in Dartmoor met tegenlichtopnamen van de waterpartij. “De streek van The Hound of the Baskervilles.” En een foto uit de auto genomen van dunne dennenbomen. “Je ziet een Oost-Indisch inkt effect. Een toevalstreffer.”

Tot slot, wat is haar filosofie? “De camera is voor mij eigenlijk niet belangrijk. Ik kan ook goed fotograferen met een goedkope camera. Je moet het zién, dat is het belangrijkst. En vervolgens het evenwicht / de balans zien te vinden.”

https://www.jojofotos.nl/

http://gallerywm.com/WP/johanna-blankenstein-johan-willem-de-hondt-06-09-05-10-2019/ 
http://bit.ly/2tCsCbG 

 

 

    

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0