El Arte Naif – Dario ontmoet Bettina Huggino!

Ik had voor het eerst contact met Bettina Huggino in het midden van de jaren negentig toen ik met een paar vrienden dineerde in een eenvoudige maar heerlijk Spaanse Venta, een type restaurant typisch voor dit deel van Andalusië. 

De venta ligt in een kleine vallei in de buurt van het kleine bruisende stadje Alhaurin, dat hoog in de heuvels tussen Fuengirola en Marbella ligt. Het is een populaire ontmoetingsplaats voor de lokale boeren, metselaars, ambachtslieden en anderen die in en rond de streek wonen.

Scène van Fellini’s film ‘Amacord’

’s Zondags puilt de plaats uit door een drukke menigte van opgewonden Spaanse gezinnen, die graag bijeenkomen in de venta om er te ontspannen met hun vrienden en familie, en zich te vermaken, ondertussen heerlijke porties paella verslindend met flessen goede Rioja erbij. 

Het geluidsniveau groeit gelijk op met het plezier van het gezelschap. Tal van kinderen lopen in en om de tafels, trekken aan de oren van honden die gaan janken en zitten vervolgens nerveuze katten achterna. Ze zijn zich totaal niet bewust van alles en iedereen, maar worden door toegewijde toegeeflijke grootouders zorgvuldig in de gaten gehouden.

Ik keek ernaar als was het een scène van Fellini’s film ‘Amacord’. 

Een echte dame

Het meubilair in de venta is eenvoudig en de inrichting is nogal gewoon. Aan de muren hangen vele mooie en kleurrijke schilderijen met Spaanse landschappen die, helaas, in Andalusië snel aan het verdwijnen zijn.   

Ik was aan het kletsen met een man naast me. Later besefte ik dat het Bettina’s hardwerkende man Felippe (Phillip) was. Toen we ons officieel aan elkaar voorstelden kreeg ik te horen dat de maker van de ongewone schilderijen die aan de muur van de venta hingen van de hand van de charmante dame tegenover me, Bettina Huggino, waren.

Bettina is blond, haar lange haar hoog opgestoken in klassieke stijl en passende grijs-blauwe ogen. Een echte dame, met een vriendelijk, maar onbuigzaam karakter. Ze heeft de uitstraling van een dame die volledig in haar eigen wereld leeft en volledig meester is van die mysterieuze plek, de innerlijke ziel.

Kleine finca

Ze deed me denken aan die moedige Engelse dames op het hoogtepunt van het Britse Rijk, die vol vertrouwen reisden naar de meest duistere en afgelegen plekken van de wereld, zich niet bewust van ontberingen, gevaren of ongemakken. Een spirituele charme leek ze te beschermen.

Ze woont met haar man Felippe op een kleine finca, een boerderij met een stuk land eromheen, op loopafstand van de venta. Het uitzicht uit haar huis is verbluffend. Ze kijkt uit op een berg waar steenbokken rondlopen en haar tuin is gevuld met een bedwelmende verscheidenheid van fruitbomen en bloemen. Haar leven is eenvoudig, zonder telefoon, computer en leidingwater (het komt uit een bron). De elektriciteit komt uit een generator. Haar man heeft genoeg klusjes om het  goed aan de gang te houden.

Ik had meteen een band met hen beiden. Die heb ik nog steeds, ze zijn erg  ‘down to earth’ en natuurlijk, zonder enige pretentie, iets wat je vaker aantreft bij twintigste-eeuwse kunstenaars.

El Arte Naif

Ze nam me mee naar haar charmante huis en liet me veel van haar schilderijen zien. Ze legde uit dat het om El Arte Naif, naïeve kunst, ging. Haar stijl is eenvoudig en direct. Haar kleuren schitteren als de Spaanse zon. 

Met haar rijke verbeelding creëert Bettina scènes uit het dagelijks leven van het landelijke Andalusië. Op het doek legt ze gebruiken en tradities vast met alle details die helaas dreigen te verdwijnen omdat de Spanjaarden zich hals over kop gestort hebben in de moderne commerciële jungle. Ze gaat helemaal op in haar werk, als ze eenmaal aan de gang is schildert ze van ’s morgens tot ’s avonds ongeacht hitte of koude.

Haar schilderijen zijn onder andere tentoongesteld in Lucena, Granada, Sevilla en Marbella. 

Onlangs vertelde ze me dat ze het meest verkocht aan Spanjaarden, uit heel Spanje. Ze houden vooral van haar voorstellingen van een manier van leven die aan het verdwijnen is. Vreemd genoeg verkoopt ze niet aan Engelsen. Ik weet niet of Bettina een beetje teleurgesteld hierover was, want ze komt oorspronkelijk uit Devon, in Zuid-West Engeland.

Ik maakte haar attent op een paar andere grote Engelse kunstenaars die volledig werden genegeerd en niet goed begrepen door hun eigen landgenoten: Delius en Elgar. Hun talent werd ontdekt en begrepen door de Fransen en de Duitsers. Ze lachte beleefd naar me met haar natuurlijke bescheidenheid en Engelse reserve, die haar down to the Spanish earth hielden, die haar zo inspireerde.

De menselijkheid van het Spaanse leven

Bettina Huggino heeft het kunstminnende publiek veel te bieden en ik ben er zeker van dat het niet lang zal duren voordat de rest van de wereld haar werk zal zien en haar naam in een adem zal noemen met haar landgenoot Lowery.  

Ik wens haar het beste toe in alles wat ze doet. Haar schilderijen zullen een waardevolle bron van herinnering en vastgelegde geschiedenis voor toekomstige generaties zijn. Een eenvoudige, maar mooi uitgevoerde herinnering van de menselijkheid van het Spaanse leven waar we allemaal zo van houden. De eenvoud en integriteit van haar werk is de essentie van Bettina Hugo.

Dario Poli

Bettina Huggino is nu helaas overleden. Maar degenen die haar en haar levensechte werk kennen zullen haar niet vergeten.

Dit artikel verscheen voor het eerst in Marbella International Magazine, oktober 2001.

 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0