Rudi van Dantzigs verblijf in Friesland tijdens de Tweede Wereldoorlog (6)

Rudi van Dantzigs verblijf in Friesland tijdens de Tweede Wereldoorlog (6)

Rudi van Dantzig verbleef in de Tweede Wereldoorlog als elfjarig Amsterdams jongetje bij het gezin van Wabe en Akke Visser in Laaksum, een dorpje aan het IJsselmeer in Zuidwest Friesland in de buurt van Warns. Hij schreef er een autobiografische roman over die een bestseller werd: ‘Voor een verloren soldaat’.

Rudi van Dantzig overleed op 19 januari 2012. In het blad van het Histoarysk Wurkferbân Gaasterlân schreef Iris Maaskant een uitgebreid artikel over Van Dantzigs verblijf in Friesland.

Iris Maaskant zocht de leden van de familie Visser, waar Van Dantzig was ondergebracht op om het verhaal van Van Dantzig te toetsen aan hun eigen herinneringen. Alle kinderen van Wabe en Akke waren nog in leven en hadden veel te vertellen, niet alleen over Rudi van Dantzig, ook over het leven in Laaksum, zoals het in de oorlogsjaren en ver daarvoor was.

Van Dantzig ging naar de christelijke lagere school in Warns. Het hoofd van die school was meester de Jong. We zullen hem nog tegenkomen. Hij is mijn grootvader, pake in het Fries. Zijn voornaam was Lucas.

We publiceren het verhaal in afleveringen. Elke week verschijnt er een nieuwe aflevering

Aflevering 6

We hadden zo’n 8 schapen lopen op het land. Mem maakte schapenkaas en we kregen warme gort met schapenmelk. Dat was voor die jongen allemaal nieuw. Hij moest ook schapenstront rapen. Dan zei Meint ‘Wie niet werkt zal ook niet eten.’

We praatten Fries en Hollands door elkaar. Bij het eten koken wilde hij in de pannen kijken. Dan zei Mem: ‘Je ziet straks wel wat je krijgt.’ Omdat hij zo vlug met lange, fijne vingers de deksels oplichtte, zei ze: ‘Je zult straks nog pianist worden of je wordt nog goochelaar.’

Misschien voorvoelde ze iets, hij was zo anders dan wij. Hij ging wel eens mee naar zee, maar mijn vader ging er dan soms diep doorheen, daar moest hij niets van hebben. Hij was lang en tenger, net als zijn vader. Je moest met liefde met hem omgaan. Zo’n jongen was het wel. Ik kon altijd best met hem en Rudi hield veel van mij.

Voor Trientsje, mijn lieve oorlogsvriendin

In zijn boek, dat ik van hem kreeg, heeft hij geschreven ‘Voor Trientsje, mijn lieve oorlogsvriendin’. Ook later was hij lief voor Mem. Ze woonde zestien jaar in de Finke in Koudum. Ze is 89 geworden.

Rudi stuurde haar kaarten, altijd met een dikke zoen voor Mem. De oudste vier kinderen zijn geboren in Laaksum 14. Later zijn we verhuisd naar Laaksum 22, het huis van pake en beppe.

Nummer 12 werd een opslagplaats voor de netten en de touwen van Heit. Er was daar een regenput binnen bij de deur met heerlijk water waar we vaak koffie en thee mee zetten. Op nummer 22 hadden we ook regenwater, later met een pomp. Er waren daar drie bedsteden, een daarvan was een onder- en bovenbedstee.

De bijbel

In de kerk preekte dominee J.C.H.Romein, die ons in 1946 trouwde. Het is waar dat zijn vrouw plotseling stierf. Rudi wist niks van de bijbel. Hij zat ook wel naast mij en keek dan maar wat in zijn psalmboekje, ach stakker! Maar later kon hij bidden en danken. Hij heeft bij ons wel wat geleerd en meegekregen wat dat betreft.

Na de oorlog kwam de familie van Dantzig bij ons in Laaksum en Meint en Jantsje hebben in Amsterdam gelogeerd. Er is ook een lange periode geweest dat we niets van hem hoorden. Bij de dood van Heit was er weer contact; Rudi kwam op de begrafenis.

Balletten

Later zijn we naar zijn afscheid van Het Nationale Ballet gegaan en we waren ook op zijn begrafenis. Het is nu allemaal voorbij. Zijn balletten, ik vond ze heel mooi, ik kreeg tranen in de ogen. Zo’n jongen, zo’n oorlogskind, dat hij zoveel is geworden, dat hij zoveel sporen heeft nagelaten.’

Volgende week aflevering 7

https://www.geschiedenisgaasterland.nl/
https://www.geschiedenisgaasterland.nl/wp-content/uploads/2017/02/13fan-Klif-en-Gaast-2012-2.pdf

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0